Miloš ima sjajno zapažanje u vezi s jednom scenom iz “Gorskog vijenca”. Riječ je o Radunu koji brani kulu i porodicu i čast od haračlija (stih 2745 i dalje). Borba je neravnopravna, ali Radun borac za crnogorsku nezavisnost i slobodu ne pomišlja na predaju; radije se hrabri zazivajući pretke koji su proživjeli sličan život i kao da ih priprema da i njemu obezbijede mjesto u svom dijelu vječnosti.
U zadnji čas njemu i njegovoj ženi Ljubici pritiče u pomoć Vuk Mandušić, sa družinom. Ali kako se to desilo? Vuk i mladi Crnogorci su krenuli na sasvim drugi posao, kad su usput čuli da prašte puške u Progonovićima. Oni smjesta trče da pomognu Radunu u kuli koja je već u plamenu.
Suština je u tome: Ne čeka se da država naredi obveznicima da idu u odbrambeni boj. Onaj ko samo čuje da se negdje puca, trči smjesta da se pridruži odbrani ognjišta i domovine.
Taj junački moral individualne odbrambene akcije, ta etika ljudi u Crnoj Gori čini bitnu razliku u odnosu na kvislinšku filozofiju koju bestidno zagovaraju, do dana današnjeg, opravdavaoci manira “lako ćemo” – na primer manira opajdare Žanke Stokić u nedićevskoj okruženju tokom Drugog svjetskog rata u Beogradu. Vuk Mandušić poručuje u stvari ovo:
Svako je dužan da se uzjoguni ako je domovina ponižena, ne čekajući državni signal koji je spor, ako uopšte uslijedi.
